Parkinsonia aculeata
Parkinsonia aculeata is een meerjarige bloeiende boomsoort in de erwtenfamilie, Fabaceae. Parkinsonia aculeata kan een stekelige struik of een kleine boom zijn.
Andere veel voorkomende namen voor deze boom zijn:
- Palo verde
- Parkinsonia
- Jeruzalemdoorn
- jelly bean boom
- Palo de rayo
- Retama
📊 Statistieken
- 8 - 10 meter lang
- 5 - 10 meter diameter
- Tot wel 150 jaar
Habitat
Parkinsonia aculeata houd van de zon en heeft een hoge tolerantie voor droogte. De boom wordt eventueel korter van gestalte, maar in vochtige en humusrijke omgevingen wordt het een grotere, zich verspreidende schaduwboom.
Deze plant geeft de voorkeur aan blootstelling aan de volle zon, maar kan groeien op een breed scala aan droge bodems (zandduinen, klei, alkalische en kalkachtige bodems, enz.), Op een hoogte van 0–1500 meter boven zeeniveau.
Naast de gebieden op de kaart is deze soort ook geïntroduceerd in andere delen van Afrika evenals, India, Pakistan en Spanje.
Toepassing Parkinsonia aculeata
De voornaamste toepassing van deze soort is sier. In Mexico worden de bladeren geweekt en verwerkt tot medicijnen tegen koorts en epilepsie. Vanwege de stekels wordt het gebladerte zelden door vee gegeten.
Meer over de Parkinsonia aculeata
De naam Parkinsonia eert de Engelse botanicus John Parkinson (1567–1650), terwijl de Latijnse soortnaam aculeata verwijst naar de doornige stengel van deze plant.
De naam “Jeruzalem doorn” komt voort uit een verkeerde vertaling van het Spaans/Portugese woord girasol (‘naar de zon draaien’).
De bloeiperiode is in de middelste maanden van de lente (maart-april of september-oktober). De bloemen worden bestoven door bijen. De vrucht is een zaaddoos, leerachtig van uiterlijk, lichtbruin als hij volwassen is.
De boom wordt 2 tot 8 meter hoog, met een maximale hoogte van 10 meter. Palo verde heeft veel takken met hangende bladeren, en kan enkele of meerdere stengels hebben. De bladeren en stengels zijn onbehaard. De bladeren zijn afwisselend en geveerd en zo’n 15 tot 20 cm lang. De blaadjes zijn snel bladverliezend bij droog weer (en in sommige gebieden ook in de winter) en laten de groene bladstelen en takken achter voor fotosynthese.
De takken groeien dubbele of driedubbele scherpe stekels 7-12 millimeter lang aan de oksels van de bladeren. De bloemen zijn geeloranje, geurig en meestal ~20 mm in diameter.
Ze groeien uit een lange slanke stengel in groepen van acht tot tien. Ze hebben vijf kelkblaadjes en vijf bloembladen, waarvan vier helderder en ruitvormig eivormig, de vijfde langwerpig, met warmere gele en paarse vlekken aan de basis.