Je zou kunnen zeggen: oké, maar hebben LGBTQ+-mensen niet genoeg op ons bord, het beleid van een bedrijf op het gebied van LGBTQ+-gelijkheid is de enige relevante maatstaf om de zogenaamd noodzakelijke bedrijfsdollars te accepteren om de steeds groter wordende Pride-festiviteiten te organiseren. Bovendien zijn veel van deze doelen sowieso vergezocht.

Om te zeggen dat we niet genoeg tijd hebben voor zorgen die niet uitsluitend gericht zijn op queerkwesties, ontbreekt een intersectionele analyse die onze gemeenschap moet omarmen. We zijn homo en zwart, trans en moslim, lesbienne en autochtoon, en biseksueel en latinx, velen van ons zijn gedwongen om naast een pijpleiding te leven. Onze relatie, als LGBTQ+-mensen, met ‘andere’ oorzaken van sociale rechtvaardigheid is niet bijkomstig, maar essentieel voor ons welzijn. Hoe kan de lucht die we inademen als onbelangrijk worden beschouwd voor het succes van een straatparade?

Wat betreft de zogenaamd onrealistische doelen: ik weet dat een parade zonder plastic voor eenmalig gebruik onpraktisch lijkt, maar het is bekend dat we het onmogelijke doen. Laten we niet vergeten dat Pride de Stonewall-rellen van juni 1969 in New York City herdenkt, toen een handvol LGBTQ+-mensen – geleid door transvrouwen van kleur – de toen ontluikende beweging aanwakkerden en de wereld veranderden.

En, zo recent als 2004, bijna een dozijn staten overweldigend goedgekeurd door populaire grondwetswijzigingen om het homohuwelijk te verbieden. We verloren dat jaar elke strijd en nog veel meer in de jaren die volgden, ook in het liberale Californië. Maar we hielden vol, en in 2015 hadden we de populaire mening, de president en het Hooggerechtshof aan de kant van huwelijksgelijkheid

Een wereld zonder plastic voor eenmalig gebruik en pijpleidingen klinkt misschien buitengewoon, maar deze maand vieren we een beweging en een volk dat elke dag bewijst dat buitengewone dingen inderdaad gebeuren als we vechten voor een betere wereld.

Happy Pride!